«Η ΠΟΙΝΙΚΗ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΗΣ ΛΑΙΚΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ»ΚΑΙ O «ΠΑΡΑΓΟΝΤΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ» (Κριτική παρουσίαση του βιβλιου του νομικού Φώτη-Σπύρου Μαζαράκη που μολις εκδόθηκε από τις εκδόσεις Αντ.Σάκκουλα)

Πως μπορείς να κάνεις στα αλήθεια κριτική σε κάτι που αγαπάς πάρα πολύ;

Πως μπορείς να σταθείς απέναντι, να μπείς στο ρούχο του ενάντιου,να «διυλίσεις τον κώνωπα», να «ψειρίσεις» ως οφείλεις» τη μαιμού», να βρείς το φάλτσο και το λάθος σε ένα βιβλίο που όταν το πρωτοπιάνεις σου φέρνει ένα κόμπο στο λαιμό;;;

Θέλω να είμαι καθαρός αποξαρχής: Δεν μπορείς!!! Όχι πάντως εγώ, όχι τουλάχιστον τώρα.!!!

Για αυτό και τούτη θα είναι μιά σκέτη μάλλον παρουσίαση, δίχως τήν «κριτική» που βιάστηκα στον τίτλο.Στο κάτω -κάτω μιά δικιά μου κριτική το πολιτικό του μόνο σκέλος  θα μπορούσε να αφορά και το σφιχτόδετο του λόγου του και τη ροή, μιας και το βάρος του το νομικό δεν πέφτει σε λόγου μου να το ζυγίσω.

Μα και στα πρώτα κιόλας, θα κιντύνευε το «δικιοζύγι» μου πολύ,γιατί με τον άνθρωπο που έγραψε την »ΠΟΙΝΙΚΗ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΗΣ ΛΑΙΚΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ» δένομαι απ’ τα παιδικά μου με φιλία.

Όχι με γνωριμιά απλή αλλά με ότι πιό ιερό κι’αδερφικό και σταθερό γεννιέται καμιά φορά ανάμεσα στους άντρες. Ξέρω το λοιπόν απ’ την καλή, ποιός γράφει τί και τι σημαίνει το εγχείρημα ετούτο.

Ο Φώτιος Σπυρίδων Μαζαράκης,γιά κάποιους από μας απλά ο φίλος μας ο Φώτης δηλαδή,είναι παιδί του Βύρωνα,της παλιάς μου γειτονιάς και της πόλης που μεγάλωσα.

Σ’αυτή την προσφυγοφωλιά περπάτησε και αντρώθηκε και ζυμώθηκε με το στοιχείο της το λαικό,κομμάτι  του αναπόσπαστο κι΄ο ίδιος,(αχ…πούσαι κυρ- Δημήτρη να τον δεις που με ρωτούσες <<θα κάνει ρε ποτές τίποτα αυτός;>> θα κάνει έλεγα εγώ με σιγουριά,<<θα κάνει, άστο τόχεις φάει  πιά το παιδί>> φώναζε κι’ απ’ την κουζίνα η κυρα-Στέλλα…),αυτός ο κόσμος του, αυτόν αγάπησε κι‘ ο Φώτης το λοιπόν, αυτόν κι΄ορκίστηκε από παιδί να «υπερασπίσει».

Κι’ ο Βύρωνας του τόνε πήρε αγκαλιά και τον μεγάλωσε καλά.

Τον πήγε να ξεσκολίσει στην» Ανάληψη» δίπλα σε δασκάλους άγνωστους αλλά σοφούς,τον πήγε στον ‘Τίτο» και στο ¨’Λέτζο» για καφέ, τον έστειλε στους »Νέους» για προπόνηση,στο«Ραντεβού» για τις πρώτες του στεκιές,στα «Αγαλματάκια»για τα χάδια τα δειλά και τα πρώϊμα του ερωταπάθια…

Έβραζε τότε η φτωχογειτονιά -«χύτρα ταχύτητας»-τη σούπα της μεταπολίτευσης, πέρναγε» σουβλάκια» τις ιδέες της στου «Τζίμη» και στο καφενείο στον Άγιο Λάζαρο,»μύριζε» η πλατεία «φιλοσοφία»κι’ η φιλοσοφία Amstel, Carlsberg και συχνό κατούρημα…

Στην πόλη αυτή που αγαπάει χρωστάει ο Φώτης το βιβλίο του,γιά τέτοιους απλούς ανθρώπους σαν τους ανθρώπους της το έγραψε- κι’ ας είναι νομικό- σε αυτούς και το χαρίζει τώρα τελειωμένο.

Σε μας, την παλιοπαρέα απ’ το γυμνάσιο ήτανε γνωστός σαν <<ο παράγοντας άνθρωπος>>, παράξενο μα την  αλήθεια προσωνύμι που με ξένισε και με κέντρισε προσωπικά να τον γνωρίσω. Του τόχε δώσει «ξομπλιάστρα» αδίστακτη ο Ν.Ζ που μας φόρτωνε όλους παρατσούκλια που ακόμα οι πιο πολλοί τα κουβαλάμε.

Εμένα πάντως,βλαστάρι τότε ακόμα τρυφερό και στα ντουζένια μου τα ιδεολογικά, ήρθε και μούκατσε στραβά!!!

Ποιός νάναι άραγε αυτός ο θεομπαίχτης ο μικρός, (μικρότερός μου ένα χρόνο ήτανε), που πάει να << εισάγει ύπουλα!!! τον υποκειμενικό παράγοντα!!! στην αιτιότητα του ιστορικού προτσές! νοθεύοντας έτσι τη διαλεχτική!!!Σίγουρα κάποιος ιδεαλιστής του κερατά μασκαρεμένος σε διαλεχτικό!!!!>>.

ΑΑ!! έπρεπε μα το θεό να τόνε βρω να του τα πω ένα χεράκι και μάλιστα μπροστά σε ακροατήριο.

Και τόνε βρήκα μάλιστα…σε ένα στέκι πολιτιστικό του Δήμου στη Χρ.Σμύρνης ,δυό βήματα πιο κάτω απο το σπίτι του.Ένα από κείνα τα στέκια που φύτρωναν εδώ και κει σαν μανιτάρια στη μεταπολίτευση και οργώνανε τα παιδικά μυαλά και σπέρνανε  σαν καλαμπόκι τις ιδέες για να θεριέψει και να ανθίσει της Δημοκρατίας το δεντρί και που αντί για αυτό ανθίσαν και θεριέψανε τα κούτσουρα τα κομματικά, τα κομματόξυλα,τα κομματόσκυλα και οι λακέδες του πελατειακού πολιτικαντισμού.

Τον βρήκα κι’ είχε μάτια καθαρά «Tide zk»κι’ ένα χαμόγελο πούβγαινε ίσα απ’ την ψυχή,(τόχει ακόμα, λίγο πιό κουρασμένο μοναχά),τον βρήκα και του τάπα μονορούφι, <<το και το και τα λοιπά, έτσι έχει φίλε μου το πράγμα αν θες να ξέρεις…>>

Μ’ άκουγε με μεγάλο θαυμασμό- ήταν φανερό- κι’ ένα χαμόγελο ολοένα πιό πλατύ και πιό ζεστό κουνώντας το κεφάλι ζωηρά σε συμφωνία. Στο τέλος σ’ έξαψη πετάχτηκε ορθός,

<<Έτσι είναι Νίκο μου μου είπε, πως αλλιώς;;>>

(σαν να με ήξερε από χτές),

<<μόν’ να, σου φεύγει ένας παράγων σοβαρός>>,

(αα..το πουλάκι μου!),

<< ο καταλύτης Νίκο-που δίχως του τίποτα απ’ αυτά δεν είναι μπορετό-δεν θάχε αλλωστε κι’ αξία!>>.

( Α, ώστε εδώ είμαστε επιτέλους…Ορίστε το λοιπόν να σε ακούσω)

Έτσι έβγαλα επιτέλους το σκασμό και πήρε εκείνος να μιλά και γω να ακούω…

Ο«ανθρωπισμός«του τίποτα δεν είχε τ’ανθρωποκεντρικό,τίποτα από τον βρωμερό ηθικίστικο χριστιανικό συμπονετισμό, ερχόταν απ’ ευθείας απ’ τον Αισχύλο και το Σοφοκλή,είχε την αίσθηση της λεύτερης επιλογής αλλά ταυτόχρονα είχε επίγνωση βαθιά και οδυνηρή πως η «πράξη» σου σε κάθε στιγμή σου φτιάχνει «μοίρα» και ανεξίτηλα σε σημαδεύει.

Ο άνθρωπος πέρα απ΄το καλό και το κακό,δεσμώτης της ίδιας του της λεύτερης επιλογής για την οποία έχει την ευθύνη,με την ίδια την πράξη να τιμωρεί κάθε στιγμή και να εξαγνίζει…Οι λαοί δεσμώτες των ίδιων τους των λεύτερων επιλογών…Η Ιστορία δεσμώτης των ίδιων των λεύτερων επιλογων του ανθρώπου…

Η σκέψη του » νεβρός»  λαφάκι ζωηρό,  πήδαγε από δω και από κει, έτρεχε στα ξέφωτα,τρύπωνε και έσπαγε με θόρυβο του δάσους τα κλαριά,έμπαινε κι’ έβγαινε σε δροσερά ποτάμια και τίναζε από πάνω της νερά…

Κάποια στιγμή σταμάτησα να ακούω με τα αυτιά,άκουγα μοναχά με εκείνα της ψυχής και ένοιωσα να γεννιέται μέσα μου βαθιά η σιγουριά πως τούτο δω το φωτεινό παιδί φίλος μου θα γινότανε για πάντα…

Από τότε περάσανε τριανταπέντε χρόνια πιά κοντά, πάντοτε φίλος καρδιακός και από αυτά πάνω απο είκοσι ο φίλος μου «ψυχή και σώματι» στο «ποινικό» ,στην πρώτη γραμμή της μαχόμενης  δικηγορίας.

.Είκοσι και βάλε χρόνια, ευελπίδων – φυλακές , με το τηλέφωνο στο χέρι: <<Που είσαι…; που σε βάλανε…; σε ποιά πτέρυγα; είσαι καλά εκεί…; ναι βέβαια και θα περάσω , θα περάσω να σε δω,περιμενέ με….>>.

Είκοσι χρόνια συνήγορος στο δίκιο και στο δικαίωμα του κάθε φουκαρά,»καλού» ή «κακού»,είκοσι χρόνια μάρτυρας των συνεπειών της «λεύτερης»στιγμιαία επιλογής του καθενός μας…

Και τώρα, πούρθε να ξεσπάσει με σαματά η καταιγίδα,πάνω στην πόλη του, στη γειτονιά του , στην πατρίδα, στο φτωχολόϊ, στους θεσμούς, στα δικαιώματα,τώρα που κάνουνε στρατσόχαρτα τους νόμους και τη» Χάρτα», που ασελγούνε στη Δημοκρατία και στο πολίτευμα , που κόβουνε και ράβουν το «μακρύ» και το «κοντό» τους, τώρα που ξεδιπλώνεται η επίθεση στη «λαϊκή κυριαρχία» από ένα σύστημα που μοιάζει να τρεκλίζει, πως να σιωπίσει άλλο ο» συνήγορος»,πως να μην δώσει πια στην «υπεράσπιση» το λόγο;;;

Έτσι όλη η αγωνία του,το άγχος, η πρεμούρα του τα τελευταία χρόνια, ήταν να «βγεί» έγκαιρα το βιβλίο του,(που γιά διάφορους καθυστερούσε λόγους),να φτάσει έγκαιρα στα χέρια καθενός που θα το ήθελε πολίτη ένα κλειδί, που με απλότητα να ξεκλειδώνει τ’ άδυτα τα νομικά για τον καθένα, θώρακα και σκουτάρι κόντρα στον ευτελισμό και το αυθαίρετο.Και τώρα νάτο είν’ εδώ χάρη στον κόπο του και τις θυσίες και τον αγώνα!!!

Δεν θέλω τίποτα για το περιεχόμενο να πω,ας κρίνει ο καθένας, για μένα ίσως να μην υπάρχει πιο χρήσιμο ανάγνωσμα τις ώρες που περνάμε…

Ένα μονάχα τελευταίο έχω να πω βλέποντας τις οχτώ σελίδες τα βαρύγδουπα ονόματα και έργα της βασικής βιβλιογραφίας:

Δεν με ξεγελάνε εμένα αυτά,ξέρω καλά από τι είναι φτιαγμένο  ετούτο το βιβλίο και μόλη του την προσοχή και την προσήλωση στους κώδικες τους ποινικούς και τα αρθρα ,στους Κασιμάτηδες και τους Αλιβιζάτους,δεν με γελάει ο φίλος μου…

Είναι φτιαγμένο από τη…«σκόνη των παλιών ονείρων», τη «λάσπη» της απογοήτευσης και της παραίτησης,τον «πηλό» της προσωπικής οδύνης,την «πικρία» του μοναχικού δρόμου, τον κοπιώδη περιορισμό της συναισθηματικής αδυναμίας, το φευγαλέο υλικό της διαίσθησης,το στέρεο υλικό του μυαλού και νερό απ΄τη δροσερή πηγή της καρδιάς του…

Συγχωρέστε με που δεν τους κάνω κριτική…

Έτσι κι΄αλλιώς αν το βιβλίο «περπατήσει», κοπάδια θα χυθούν απάνω του οι λύκοι-πολιτικοί και νομικοί-να το σπαράξουν.

Χάρισμά τους…

.